Günümüz dünyasında nostalji denince içi ısınmayan kimse yoktur. Bunu biraz açmak gerekirse hepimiz eski güzel günleri düşlemekten keyif alır ve o günlere özlemle bakarız. Geçmiş güzel günlerin nostaljisine kapılmamak ve bu nostaljinin uyandırdığı güzel hisleri şimdi ve gelecekte sürdürmeyi istemek aslında son derece temel bir içgüdüden ibaret. Yaşayan her canlı gibi biz insanlar da acıdan kaçınmaya ve sahip olduğumuzu (hazzı) korumaya meyilliyiz.

İnsan hayatının anlamını üretmeye, amacını ise çalışmaya indirgemek gibi bir niyetim yok. Fakat 21. yüzyılda kabul etmemiz gereken bir gerçek var: Bize doğru da gelse yanlış da gelse yaptıklarımız, kimliğimizi inşa ediyor. Hayat tarzımız, fikirlerimiz, düşüncelerimiz ve davranışlarımız bir bütün olarak var olma sürecimizin parçası. Öte yandan içinde bulunduğumuz çağda yaptıklarımız en çok işimizle, çalışmalarımızla ve ürettiklerimizle bağdaşık. Neredeyse her birey gününün en aktif kesimini çalışarak geçiriyor. Haliyle geriye kalan boş zamanımızda da işlerimize dair düşünceler aklımızı kurcalıyor; sosyal aktivitelerimizi çalışma arkadaşlarımızla sık sık da işlere dair konuşarak geçiriyoruz.

Dünyamız son yıllarda giderek şiddetini artıran değişim rüzgarlarının etkisi altında. Medeniyetimiz için her zaman olduğu gibi bu değişimlere ayak uydurmak varoluşsal bir önem taşıyor. Tüm dünyayı etkileyen iklim krizi de günümüzdeki değişim rüzgarlarının ana itkilerinden biri. Bugün birçok araştırmacı 15. ve 18. Yüzyıllar arasında yaşanan sayısız toplumsal çöküş, savaş ve devrimin ana gerekçelerinden biri olarak “Küçük Buz Çağı” denen dönemde yaşanmış iklim değişikliğine bağlı kuraklık, kıtlık gibi doğrudan tarımsal toplumları etkileyen ve buna bağlı olarak açlık, işsizlik ve toplu ölümlerin arttığı bu dönemi işaret ediyor. Ünlü yazar Mark Twain’e göre, “tarih tekerrür etmez fakat bazen kafiye yapar”.